مگه میشه برف بیاد و برف دوشاب نخورد
ميوه اربه در جنگل هاي گيلان و مازندران به صورت خودرو مي رويد. خرمالو كه در تهران به فراواني رشد ميكند در حقيقت نوع پيوند يافته ي اين درخت مي باشد.
ميوه درخت«اربه» را درفصل پاييز از درخت مي چينند بعد از جدا كردن دمبرك ميوه ها را در ظرفي چوبي به شكل «ناو» مي ريزند .وآن ظرف را به اين مناسبت «اربه ناو يا اربه ناف» گويند.
حدود يك متر از كل ناو را با تخته اي جدا مي كنندو سوراخي در آن تعبيه ميكنن ومقداري «كولوش-ساقه ي برنج» را در جلوي سوراخ قرار مي دهند كه نقش آبكش را داشت
«اربه»را در قسمت بزرگتر ناو مي ريختند وآن را با چوبي سرپهن به شكل «كوبه» له مي كردند وبعد كمي خاكستر هيزم يا پوست برنج (=فلfal) روي آن ميريختند و بعد لگد ميزدند. لگد زدن به تناوب انجام مي گرفت پس از لگد زدن و چنگ زدن ناو را كمي به طرف خالي ظرف بلند مي كردند تا «شيره» به دست آمده از آن سوراخ به ظرفي ديگر مثلا «تشت» منتقل گردد.زمانيكه شيره ها كاملا چكيده شدند آن را در ديگي مي ريزندو روي اجاق مي گذارند تا بجوشد و كف سفيد روي شيره را دور مي ريزند و گرما ميدهند تا آبش بخار شود.
در طب سنتي به بيماران بيماري «فاويسم» و زردي (يرقان) اربه دوشاب مي خوراندند كه خاصيت درماني داشت. ار آنجا كه دوشاب داراي طبع گرم است بيشتر در فصل زمستان مصرف مي شود.
در زمستان «اربه دوشاب»را با برف بهم مي آميزند و مي خورند كه به آن «ورف دوشاب» مي گويند.
همچنين برنج برشته شده را با دوشاب مخلوط مي كنن و به عنوان تنقلات استفاده مي كنن.
امروزه هنوز هم در گوشه و كنار گيلان اين خوراكي محلي توليد مي شود.